Άη Κομμένο

Έρημο χωριό το Κομμένο την 28η Οκτωβρίου. Κανείς στην πλατεία, παρά μόνο καμιά δεκαριά συνήθεις θαμώνες στα καφενεία. Κανείς στο μνημείο. Σημαιοστολισμένο το Κομμένο, λόγω της εθνικής γιορτής. Αλλά ούτε δοξολογία ούτε στεφάνια ούτε δάσκαλοι και μαθητές. Μια πίκρα! Λες και δεν έγινε τίποτα στο χωριό πριν μόλις εβδομήντα έξι χρόνια.

Κι όμως τα πράγματα είναι απλά. Μπορεί να έχει κλείσει το δημοτικό σχολείο ελλείψει μαθητών. Κι όταν δε λειτουργεί σχολείο, επόμενο είναι, θα πει κάποιος, να σταματούν οι εκδηλώσεις και οι δραστηριότητες που έχουν σχέση με τις εθνικές επετείους. Θα μπορούσε η δημοτική αρχή Νικολάου Σκουφά και η τοπική κοινότητα Κομμένου να ζητήσουν από το Δημοτικό Σχολείο, το Γυμνάσιο και το Λύκειο Νεοχωρίου να στείλουν από ένα τμήμα στο Κομμένο, μαζί με τους δασκάλους τους, για να τιμήσουν και σήμερα τη μνήμη των 317 θυμάτων του ναζισμού και του φασισμού.

Στα σχολεία, εξάλλου, αυτά φοιτούν αρκετοί μαθητές καταγόμενοι από το Κομμένο. Ας ελπίσουμε πως αυτό θα γίνει την επόμενη επέτειο της 25ης Μαρτίου και θα γίνεται σε κάθε εθνική γιορτή. Πως θα καθιερωθεί, με άλλα λόγια, η διοργάνωση μιας τελετής μπροστά στο μνημείο ως μια μικρή απόδοση οφειλής στα 97 παιδιά που τα έπνιξαν οι φλόγες του ολοκαυτώματος και τα έκανε σκόνη το χιτλερικό δόγμα «Βία χωρίς όρια».